Метэазалежнасць? Ці звязаны насамрэч надвор'е і дрэннае самаадчуванне

Людзі часта тлумачаць сваю галаўны боль зменай надвор’я. Але ў пацыентаў і лекараў рознае ўспрыманне болю. Як да мяне дык адсылка да метэаадчувальных гучыць састарэлай — гэта як у мінулыя стагоддзі ў хваробах вінавацілі стыхіі прыроды. Прычым, як толькі боль мінаецца, дык людзі ўжо не надаюць значэння прыродным з’явам.

Ўсеагульнае вар’яцтва з метэазалежнасцю, хутчэй за ўсё, звязана з нізкім узроўнем медыцынскай дасведчанасці. Пацыенты, як правіла, прыходзяць з агульнымі сімптомамі, якія не прывяжаш да ніякага дыягназу. Напрыклад, часта скардзяцца на пастаянную стомленасць. Пачынаеш распытваць такога чалавека і даведваешся, што ён спіць па тры-чатыры гадзіны на суткі, недаядае і не займаецца спортам. То бок чалавек паўнацэнна не жыве і паўнавартасна не адпачывае, а потым дзівіцца, чаму ўвесь час пачуваецца стомленым. У такіх выпадках як найменш трэба больш рухацца, напрыклад, хадзіць па гадзіне ў дзень, харчавацца пяць разоў на працягу сутак невялікімі порцыямі і спаць па шэсць-сем гадзін.

У галаўнога болю могуць быць розныя прычыны. Напрыклад, мігрэнь, да якой прыводзяць парушэнні ў працы мазгоў. Ці гэта можа быць стрэс, што, дарэчы, сустракаецца значна часцей. Што ж тычыцца ламаніны ў костках ды іншых немачаў, у якіх часта абвінавачваюць надвор’е, то тут кожны выпадак асабісты. Напрыклад, ёсць такое захворванне — фібраміялгія. Гэта парушэнне ўспрымання болю. Чалавек жыве з пастаянным болевым адчуваннем, і ў выніку надыходзіць пачуццё знясілення, слабасці. Такія захворвання не выяўляюцца КТ або МРТ — трэба глядзець на самога чалавека. Вось уявіце сабе лямпачку. Усе драты працуюць, яна свеціць, але неяк не так — увесь час міргае, напрыклад. І ў гэтым выпадку лямпачку замяняюць на спраўную, а не лезуць правяраць праводку. Тое ж самае з КТ і МРТ — з іх дапамогай правяраюць чалавечую «праводку», гэта значыць шукаюць арганічныя прычыны нядужання. Але навошта?

Некаторых людзей трэба адправіць ад неўролага да псіхіятра або псіхааналітыка, бо ў шмат якіх выпадках прычынай нядужання з’яўляецца дэпрэсіўная сімптаматыка. Часта людзі не ўмеюць яе своечасова выявіць каб пачаць з ёй змагацца. І пацыентаў з падазрэннем на дэпрэсію адразу трэба перадаваць псіхіятру, таму што дэпрэсія стварае заганнае кола — яна правакуе боль, а боль, у сваю чаргу, спрычыняецца да дэпрэсіі.

Наколькі мне вядома, атмасферны ціск крымінальным чынам на нас не ўплывае. Так, на плошчу чалавечага цела заўсёды душыць велізарная маса, але розніца, якая ўзнікае пры змене значэння атмасфернага ціску, у гэтай масе мінімальная і ніяк не можа ўплываць на арганізм. У Англіі ладзілі даследаванне: аднаго і таго ж пацыента прымаў адначасова лекар-псіхолаг і лекар-кардыёлаг. Высветлілася, што людзі з павышанай колькасцю гармонаў стрэсу схільныя да павышэння ціску. Як бачыце, у медыцыне шмат што індывідуальна і залежыць ад ладу жыцця чалавека, адным спецыялістам абмежавацца нельга.

Псіхафізіёлаг: Часцей за ўсё аб метэазалежнасці паведамляюць людзі, схільныя да падвышанай трывожнасці

Я як псіхафізіёлаг не магу не прыгадаць так званую фальшывую метэазалежнасць. Ёсць медыцынскія даследаванні на гэтую тэму. Напрыклад, у 1996 годзе групу пацыентаў апытвалі і даследавалі, як яны ацэньваюць прычыны і ступень вастрыні ўласнага болю. Людзі, якія ўваходзілі ў паддоследную групу, часта спісвалі свае праблемы са здароўем на метэазалежнасць, аднак вывучэнне іх арганізмаў паказала, што благое самаадчуванне насамрэч ніяк не звязанае з надвор’ем і ніякай метэазалежнасці ў гэтых людзей няма.

У такіх выпадках кажуць пра эфект нацэба, які мае псіхафізілагічнага прыроду. Ён дзейнічае наадварот ад эфекту плацэба: мы прыдумляем сабе нейкі негатыўны фактар, якога насамрэч няма, і ўрэшце сапраўды пачуваемся блага.

Часцей за ўсё аб метэазалежнасці паведамляюць людзі, схільныя да падвышанай трывожнасці, што ўжо кажа пра памылковую сувязь паміж суб’ектыўным прыманнем болю і ўмовамі надвор’я. Тут самы важкі фактар ​​- наша ўласнае прыманне, якое далёка не заўсёды кажа пра існаванне сіндрому.

Другі момант, які адзначаюць даследаванні, — гэта так званае самаздзейсненае прароцтва. У гэтым выпадку людзі могуць няслушна ацаніць свае адчуванні, патрапіць пад уплыў грамадскай думкі і пераканаць сябе, маўляў, яны — метэазалежныя. Калі вакол нас безупынку кажуць пра сувязь галаўнога болю і надвор’я, хоцькі-няхоцькі пераканаеш сябе ў тым, што табе таксама ёсць на што панаракаць.

Пры гэтым у нас у арганізме, хутчэй за ўсё, заўсёды нешта не так. І адчуванне датычнасці да кола метэазалежных людзей дазваляе знайсці боль там, дзе яго дагэтуль не было. Прычым мы проста пачынаем звяртаць ўвагу на праблемы і знаходзім чужыя болькі ў сябе. Гэтакай перакананасці часам цалкам дастаткова для таго, каб з’явіўся эфект. І чалавек ужо не можа сказаць, што было на пачатку — эфект ці ўласныя меркаванні.

Што да перападаў настрою. Тут часта бачная сувязь з сезоннымі абвастрэннямі. Але ў айчыннай і заходняй медыцыне існуюць розныя ўяўленні пра тое, калі канкрэтна мы пакутуем на афектыўны разлад мацней за ўсё. У нас у краіне прынята лічыць, што афектыўны разлад выяўляецца найбольш яскрава ўвесну і ўвосень, а не ўлетку і ўзімку, як кажуць заходнія даследаванні. Зразумела, што прысутнічае элемент міфа ў тым, што эмацыйны фон залежыць ад цяперашняй паравіны года, але змяненне колькасці святла ўзімку сапраўды прыводзіць да развіцця дэпрэсіі. Таму ў якасці адной з методык лекавання чалавека змяшчаюць пад зыркае святло спецыяльных магутных лямпаў, і ён такім чынам прымае свайго роду сонечныя ванны. Эфект не гарантаваны. Дзе-нідзе прадаюцца невялікія лямпы для барацьбы з зімовай дэпрэсіяй ў хатніх умовах — вось канкрэтна іх карысць не даказаная.